ماه: مرداد 1402

منبرهایی که در زمان رضاشاه هم تعطیل نشد مسأله‌ مبارزه با عزاداری‌ها در 5 سالِ آخر عمر حکومت پهلوی اول، با جدّیت تمام دنبال شده و از هر ترفندی برای جلوگیری از عزاداری‌ها، در همه‌ انواع آن استفاده می‌شد. اما با این وجود آیت‌الله شاه‌آبادی، میرزا صادق تبریزی، آیت‌الله العظمی حائری یزدی و آیت‌الله بلادی بوشهری از جمله عالمانی بودند که در حفظ شعائر حسینی پیشتاز بودند.
فارس‌پلاس؛ دیگر رسانه‌ها – مرکز اسناد انقلاب اسلامی نوشت: مجالس عزاداری حسینی به واسطه‌ی ماهیتِ خویش، آموزه‌‌های عدالت‌طلبی، مبارزه با ظلم، آزادگی، عزت، شرافت، دین‌مداری و حفظ شعائر دینی، امر به معروف و نهی از منکر، اصلاح‌طلبی و رفع فساد را همیشه در برابر دیدگان شیعیان و آزادگان قرار می‌داده است.
این مجالس به سبب همین ظرفیت، برای کسانی که در جبهه‌ی مقابل این آموزه‌ها قرار گرفته‌اند، خطرآفرین بوده است. لذا از جمله عوامل محدودیت و ممنوعیت مراسم و مجالس عزاداری و سوگواری حسینی را در این دوره، همین مسأله باید دانست.
در این شرایط مردم برای انجام اقدام عملی در برابر خودکامگی شاه آمادگی نداشتند، اما بعضی از روحانیان و علمای بزرگ ..

درخت‌های پسته‌ رفسنجان نذر عباس (ع) می‌شوند اسم «ابوالفضل» و «عباس» از اسامی پرتکرار در شهر رفسنجان است. در حقیقت مردم رفسنجان بسیاری از وجوه زندگی‌شان را با توسل به حضرت اباالفضل علیه‌السلام بیمه می‌کنند؛ فرزندانشان را، محصولات کشاورزی‌شان را، دام‌هایشان را، آبرویشان را…
گروه زندگی: اعتقاد به حضرت عباس علیه‌السلام بخشی از وجود ایرانی‌هاست و با گوشت و پوست آنها عجین است. در هر شهر و استانی از ایران عزیز که گشت بزنید، مصادیق بومی و خاص فرهنگ مردم آن دیار را از این اعتقاد مقدس می‌یابید.
در این گزارش به سراغ شهر رفسنجان می‌رویم. مردم رفسنجان به حضرت اباالفضل علیه‌السلام اعتقاد ویژه‌ای دارند. اسم «ابوالفضل» و «عباس» از اسامی پرتکرار در این شهر است. در حقیقت مردم رفسنجان بسیاری از وجوه زندگی‌شان را با توسل به حضرت اباالفضل علیه‌السلام بیمه می‌کنند؛ فرزندانشان را، محصولات کشاورزی‌شان را، دام‌هایشان را، آبرویشان را…
دکتر «زینب کبیریان» پژوهشگر فرهنگ مردم رفسنجان قرار است دربارهٔ نوع اعتقادات مردم رفسنجان به حضرت ابوالفضل علیه‌السلام برایمان بگوید. البته با تأکید بر اینکه «لازم نیست حت..

سقایی با شربت آبلیمو در جبهه‌های جنگ چشم رزمندگانی که مدتی‌ست غذای درست و حسابی نخورده‌اند برق می‌زند. به سمت برادر نصرالله هجوم می‌برند و بوسه‌بارانش می‌کنند: «برادر نصرالله! ابوالفضل نگهدارت که سقایی رو تا مرحلهٔ رسوندن کنسرو و کمپوت ادامه دادی!».
اینجا جبهه‌های غرب ایران، سال ۶۱ شمسی…
از سومار تا گیلان‌غرب، از کِرِند غرب تا سرپل‌ذهاب. و… مهران… جایی که قرار است مرد چند صباح دیگر مثل اربابش، عباس، جانبازی کند و سی سال بعد هم به او ملحق شود…
مسئول تدارکات جبهه‌های جنگ است. مایحتاج رزمندگان را از پشتیبانی تحویل می‌گیرد و از جاده‌های ناهموار و خطرناک، از میان بمباران و تلهٔ گروهک‌ها به مقصد می‌رساند.
اگر احساس کند مسئولان پشتیبانی کم‌کاری می‌کنند، کمپوت و کنسرو و میوه را از زیر سنگ به چنگ می‌آورد و می‌رساند به دست رزمندگان.
قبل از اینکه راه بیفتد، در کلمن آبش یک شیشه آبلیمو و مقداری شکر و یخ می‌ریزد. تا از جاده‌های خاکی به قرارگاه برسد، یک کلمن شربت آبلیموی تگری برای رزمندگان تشنه‌لب مهیا شده!
از دور که تویوتای خاکی‌اش را می‌بینند، فریاد می‌زنند: «برادر نصرالله اومد! بچه‌..