امروز در گروه امام حسین هستیم یا یزید؟
«حسین(ع) به سوی مرگ می‌شتابد و می‌رود تا سینه را آماج پیکان دشمن برای دفاع از حق سازد. آیا همراهی‌اش کنیم؟ آیا ما همچون او از همه چیز بگذریم و پای حق بایستیم؟ یا به زندگی‌مان بیندیشیم و جان خود را حفظ کنیم؟»
گروه زندگی: «حسین(ع) به سوی مرگ می‌شتابد و می‌رود تا سینه را آماج پیکان دشمن سازد. آیا همراهی‌اش کنیم؟ آیا ما همچون او برای حق، از همه چیز بگذریم و پای حق بایستیم؟ یا به زندگی‌مان بیندیشیم و جان خود را حفظ کنیم؟ این فکر و اندیشه در مغز همه به وجود آمد و به معارضه پرداخت: در آن دوردست‌ها شرف هست و افتخار، عظمت است و پاکی، اما پایی راهوار و نیرویی شگرف و قلبی آهنین می‌خواهد و اینجا سکوت است و سکون، آسایش است و لذت، پول است و شهرت و تنها رسیدن به این‌ها فقط به چند کرنش و تعظیم و اظهار چاکری و عبودیت احتیاج دارد. کدام‌یک را باید انتخاب کرد؟
آیا نیرویی هست که به راه افتد؟ آنجا که خورشید بی‌دریغ به همه جا نور می‌پاشد. آنجا که حق حکومت می‌کند و آنجا که انسان‌ها آزاد زندگی می‌کنند و زنجیربافان از بیکاری در حال مرگند. راهی بس دشوار دارد. تنگه‌های مرگ باز و گشوده‌اند، کویرهای خشک دامن گسترده‌اند، گرگان گرسنه دهان باز کرده‌اند و سنگلاخ‌ها به انتظار نشسته‌اند تا پاهای برهنه‌ی پیشروان را در هم شکافند و از راهشان بازدارند، اما در برابر عشقی بزرگ و مقدس، تاب مقاومت ندارند. اگر آرزوی چنان دیاری در دل خانه کرده، باید از این راه پرخطر گذشت و نمی‌توان گذشت مگر اینکه عشق خدا به دل و شمشیر آزادگی در دست گرفت».
محرم دل‌ها را بیدار می‌کند. بیدار برای انتخاب بین امام حسین و یزید!
*وقت انتخاب است؛ امام حسین یا یزید؟ / با لالایی دنیا خوابتان نبرد!
امروز اولین روز از ماه بیداری است. ماهی که درکش دشوار و شناختش سخت است. در این واقعه درسی نهفته است که اگر به گوش جان بسپاریمش اتفاقات خوبی برایمان رقم می‌خورد. امروز از دور که به واقعه کربلا می‌نگریم، بر یزید لعنت می‌فرستیم و شمر را مذمت می‌کنیم. حتی در زبان هم که شده برخی‌ها خود را عاشق حسین (ع) می‌دانند، اما در عمل؟! قطعا و یقینا تا به حال بارها و بارها به این فکر کردید که اگر در محرم سال ۶۱ هجری در کربلا بودیم، حق را انتخاب می‌کردیم یا باطل را؟ امام حسینی بودیم یا یزیدی؟ دو پاراگراف بالا که از کتاب «آنجا که حق پیروز است» گرفته شده به خوبی حال و هوای شک و دودلی را بین مردم در انتخاب نشان می‌دهد. انتخاب سختی است. همیشه ایستادن سفت و سخت پای حق هزینه دارد. انتخاب حضور در دسته یاران امام حسینی. امامی که از آب گذشت، اما از آبرو نه.
اکثر آنانی که در سپاه یزید بودند، مسلمان بودند، نماز می‌خواندند، روزه می‌گرفتند، به رسالت پیامبر اکرم (ص) ایمان داشتند و… اما پای انتخاب که به وسط آمد خیلی‌ها مسیر اشتباه را انتخاب کردند. این وجه شباهتی بین ماست با آنها که راهشان را گم کردند. ما هم شب‌های محرم و روزهای عاشورا مدام به یزید و مردم کوفه ناسزا می‌گوییم و آرزو می‌کنیم که ای کاش می‌شد آن روز در کربلا با تیربار کل لشکر شمر را تار و مار می‌کردیم..، اما از نبردهای کوچک عاشورا گونه امروزمان هم رو سفید بیرون نمی‌آییم. این محرم فرصتی است برای به خود آمدن. برای انتخاب بین یزید و امام حسین(ع) زمانه.
دکتر «مرضیه مینایی‌پور» استاد حوزه و دانشگاه و مترجم مهمانان زن جهان اسلام در آمریکای لاتین در این باره می‌گوید: «محرم از آن ماه‌هایی که کل زندگی انسان را تحت الشعاع قرار می‌دهد. امام راحل فرمودند این محرم و صفر است که اسلام را زنده نگه داشته است. حیات اسلام و بقای آن به محرم است. محرم دل‌ها را بیدار می‌کند دلهایی که با لالایی دنیا خواب‌شان برده بود و به یک باره دل‌ها را با عقلانیت آشنا می‌کند. گام به گام و روز به روز محرم درس می‌آورد. فراتر از این نفر به نفر عبرت دارد عبرتی تاریخی که برای آیندگان معبری می‌شود به سوی آل الله.»
محرم فرد همراه می‌خواهد، نه شنونده.
* سیاه لشکر نباشیم!
روح انسان در گرو جسم اوست، ورودی‌هایی که به قلب و روان انسان وارد می‌شود، خروجی‌ها را نشان می‌دهد، برای همین است که قلب، روان و روح باید حسینی باشد تا رفتارمان حسینی شود. برای ایستادن پای حق و پشت پا زدن به باطل باید بتوانیم با آگاهی و شناخت انتخاب کنیم.
مینایی‌پور می‌گوید: «برای بار معنوی بیشتر مجالس امام حسین (ع) پاسخ شبهات نسل جوان را بدهید. از اساتید متخصص تاریخ اسلام یا دین استفاده کنید و سخنرانی‌ها در پی حرکت عقلانی باشد و اولویت را به مداحی ندهید. هر چند نمک روضه اهل بیت نباید کم باشد، اما در پی جذب حداکثری باشیم. آمادگی برای محرم انسان را آماده می‌کند برای پذیرش حق. از شب اول محرم که مجلس روضه شروع می‌شود، از چند روز قبلش دل‌هایمان را آماده کنیم که این دل ما را ببرد مجلس عزای حسین (ع). پاهایمان نروند تحت فرمان دل. عقل حکمفرمایی کند. مجالس سیاهپوشان که محافل عزاداری برپا می‌کنند، از این دسته آمادگی هاست هیئت‌ها با این مراسم آماده پذیرایی از یاران اباعبدالله می‌شوند.
محرم فرد همراه می‌خواهد، نه شنونده. امام سیاهی لشکر نمی‌خواهد، امام یار می‌خواهد. عزادار امام حسین (ع) در اولین حضورش به ماه محرم یار امام است. یار باشی می‌شوی همراهِ میزبان. نه مهمان میزبان. وقتی یار امام شوی دیگر مجلس محرم و عزای امام را از آن خود می‌دانی و شرط حضور و ادب حضور را رعایت می‌کنی. این‌گونه انتخاب می‌کنی که همراه حق باشی و در زمره یاران اباعبدالله.»
تا معرفت و شناخت نسبت به امام حسین (ع) حاصل نشود، محبت و اطاعت رخ نخواهد داد.
*حواستان باشد، عمر سعد نباشید!
برای ایجاد سبک زندگی اهل بیت در زندگی خود باید آنها را الگو قرار دهیم، یک الگوی پویا زنده و خلاق همانطور که هستند، در زندگی‌مان باشیم. برای نزدیکی به زندگی ایشان باید سیر مطالعاتی داشته باشیم، تا معرفت و شناخت حاصل نشود محبت و اطاعت رخ نخواهد داد. بعد از شناخت و و الگو قرار دادن سبک زندگی اهل بیت(ع) می‌توانیم انتخاب درستی داشته باشیم. چراکه عاشورا هر لحظه بازآفرینی می‌شود. ما هر لحظه در حال انتخاب هستیم که در سپاه امام حسین (ع) باشیم یا در لشکر یزید و شمر و عبیدالله و ابن سعد و حرمله.
فقط حواسمان باشد در انتخاب بین یزید و امام حسین(ع) از آن‌ور بوم نیوفتیم و به گروه عمر بن سعد نپیوندیم. فردی که به روایتِ تاریخ تا روز ۸ محرّم در تردید است. دکتر شریعتی می‌گوید: «عمر بن سعد هم خدا را می‌خواهد هم خرما، هم دنیا را می‌خواهد هم آخرت. هم می‌خواهد حسین (ع) را راضی کند هم یزید را. هم اماراتِ ری را می‌خواهد، هم احترامِ مردم را. دستِ آخر اما عمرِ سعد تنها کسی است که به هیچکدام از چیزهایی که می‌خواهد نمی‌رسد. نه سهمی از قدرت می‌برد نه از خوشنامی.»
پایان پیام/