تناقض آزادی بیان غربی/ جنگ روانی رسانه انگلیسی علیه شبکه «پرس تی وی»
تاکنون نه فقط شبکه پرس تی وی، بلکه ده‌ها رسانه مستقل دیگر نیز گاه و بیگاه گزارش‌های مختلفی را در مورد نفوذ مخرب رژیم اشغالگر قدس و لابی‌های همراه با آن در انگلستان منتشر کرده‌اند. با این حال، انگلیسی‌ها نه تنها به آنها جوابی نداده‌اند بلکه سعی در مخفی کردن آنها داشته‌اند.
خبرگزاری فارس – گروه رادیو و تلویزیون: به تازگی نشریه تلگراف انگلیس در گزارشی، با استناد به آنچه نظر برخی محققان اعلام شده، شبکه پرس‌تی‌وی را متهم کرده که با استفاده از شبکه‌های اجتماعی نظیر فیس بوک و توئیتر، به طرح مسائلی می‌پردازد که از نگاه جریان‌های سیاسی و رسانه‌ای انگلیسی، تئوری‌های توطئه هستند و محتوای ضد یهودی دارند. تلگراف به طور خاص ادعا کرده که «پرس تی وی» سعی دارد این گزاره را به دیگران القا کند که برکناری «جرمی کوربین» از رهبری حزب کارگر بریتانیا تا حد زیادی به دلیل مواضع و رویکردهای وی علیه رژیم اسرائیل و آنچه یهودی‌ستیزی وی خوانده می‌شود بوده است.
تلگراف همچنین با اشاره به برنامه «فلسطین؛ محرمانه زدایی» شبکه پرس تی وی که به واکاوی ابعاد مختلف فعالیت‌ها و سیاست‌های اشغالگرانه و نامشروع رژیم اشغالگر قدس و شبکه‌ها و لابی‌های پنهان قدرت آن می‌پردازد، به طور خاص 2 چهره فعال در این برنامه یعنی کریس ویلیامسون (نماینده سابق پارلمان بریتانیا از حزب کارگر) و دیوید میلر (استاد سابق دانشگاه بریستول) را که هر دو با فشار لابی‌های صهیونیستی از سمت‌های خود برکنار شدند افرادی ضدیهودی دانسته که فقط و فقط تئوری‌های توطئه را علیه رژیم صهیونیستی مطرح می‌سازند.
البته که نشریه تلگراف در گزارش خود با اذعان به طرفداران رو به رشد برنامه «فلسطین؛ محرمانه زدایی» در شبکه اجتماعی توئیتر، این برنامه و البته کلیت شبکه پرس تی وی را ابزار تبلیغاتی ایران دانسته و مدعی شده که ایران از این طریق، به نشر افکار و ایده‌های یهود ستیزانه و ضدحقوق بشری اقدام می‌کند و محدودیت‌هایی که علیه آن از سوی دولت انگلستان وضع شده را با استفاده از شبکه‌های اجتماعی دور می‌زند.
از این رو، توجه به 3 نکته در مورد اتهامات اخیر نشریه تلگراف علیه شبکه پرس تی وی و برنامه «فلسطین محرمانه‌زدایی»، حائز اهمیت است:
1. جریان‌های سیاسی و رسانه‌ای بریتانیایی بایستی به طور خاص به این سوال پاسخ دهند که چرا در کشورشان، هر فرد و یا تشکیلاتی که با رژیم اشغالگر قدس به تقابل برخیزد و به انتقاد از رویه‌های غیرقانونی آن بپردازد، بلافاصله با برخوردهای قهری و حذفی رو به ور می‌شود؟ چرا بلافاصله این برچسب زده می‌شود که یهودی‌ستیز است؟ رژیم صهیونیستی سال‌هاست که هر فرد و تشکیلاتی را که در نقطه مقابل منافع آن عمل کند و کشنگری داشته باشد حتی در دیگر کشورها، با برچسب یهودی‌ستیزی متهم می‌کند و عملا به اقدامات غیرقانونی خود و لابی‌های متحدش علیه آن مشروعیت بخشی می‌کند.
این موضوع خود یاد آور آن گفته آریل شارون نخست وزیر و وزیر جنگ سابق رژیم اشغالگر قدس است که گفته بود «اگر مردم آمریکا بفهمند که تا چه اندازه اسرائیل در خاک آنها قدرت دارد، علیه حاکمانشان قیام خواهند کرد». معادله‌ای که به نظر می‌رسد در مورد انگلستان و نفوذ مخرب صهیونیست‌ها در آن نیز برقرار است. البته که امثال جرمی کوربین و طیف متحدان وی در صحنه قدرت سیاسی انگلیس نیز بارها به دلیل مواضع ضداسرائیلی خود، با حملات تند لابی‌های رژیم اشغالگر قدس و البته دستگاه سلطنت این کشور مواجه شده‌اند و این بر کسی پوشیده نیست و تاکنون مطالب مختلفی در این رابطه نوشته و گفته شده و تنها پرس تی وی در این زمینه سخن نگفته است.
2. انگلیسی‌ها باید به این سوال پاسخ دهند که چرا علی رغم تمامی ادعاهای خود در مورد تعهدشان به آزادی بیان و مطبوعات و دیگر اشکال آزادی، وقتی پای عمل به میان آید، با دیکتاتوری محض رفتار می‌کنند و مثلا نشریه تلگراف از اقدام «آفکام» در ممنوع سازی پخش شبکه پرس تی وی در بریتانیا سخن می‌گوید و به طور کلی، انگلیسی‌ها رویکرد حذفی را در برابر یک رسانه منتقد در پیش می‌گیرند؟ به بیان ساده تر، این رویکرد آنها چه نسبتی با آزادی بیان و مطبوعات دارد؟ و البته آن ها چرا با زبان استدلال و منطق پاسخ های خود را به آنچه اتهامات شبکه پرس تی وی و برنامه‌های تولیدی آن می‌خوانند، نمی‌دهند؟
در این راستا، اینکه گفته می‌شود پرس تی وی از شبکه‌های اجتماعی نیز استفاده می‌کند و دستورکارهایش را به پیش می‌برد، مگر در نقطه مخالف عملکرد دیگر رسانه‌ها از جمله رسانه‌های انگلیسی است؟ محدودیت‌ها در این زمینه به چه دلیل باید علیه پرس تی وی برقرار باشند؟ این قسم سوال‌ها نشان می‌دهند تا چه اندازه میان مواضع اعلامی و اعمالی دولت‌های غربی در مسائلی نظیر تعهد به آزادی، فاصله وجود دارد.
3. شبکه پرس تی وی و برنامه‌های مختلف آن نظیر «فلسطین؛ محرمانه زدایی»، در طرح مسائل خود با محوریت نفوذ مخرب رژیم صهیونیستی در بریتانیا، بارها و بارها از دیدگاه‌های کارشناسانه و البته اسناد و مدارک متقن استفاده کرده‌اند که گواه شمار زیادی از آن ها نیز خود رسانه‌ها و شخصیت‌های صاحب نظر انگلیسی بوده‌اند. اینکه نشریه تلگراف و دیگر جریان‌های سیاسی و رسانه‌ای همراه با آن، پرس‌تی‌وی را به دروغ پراکنی متهم می‌کنند یک سوال اساسی را در ذهن ایجاد می‌کند: چرا آنها همچون پرس تی وی با سند و مدرک و استدلال وارد میدان نمی‌شوند و باب یک تعامل آزاد و عاری از منطق زور را باز نمی‌کنند؟
تاکنون نه فقط شبکه پرس تی وی، بلکه ده‌ها رسانه مستقل دیگر نیز گاه و بیگاه گزارش‌های مختلفی را در مورد نفوذ مخرب رژیم اشغالگر قدس و لابی‌های همراه با آن در انگلستان منتشر کرده‌اند. با این حال، انگلیسی‌ها نه تنها به آنها جوابی نداده‌اند بلکه سعی در مخفی کردن آنها داشته‌اند. به طور کلی آنچه اخیرا نشریه تلگراف علیه شبکه پرس تی وی منتشر کرده و اتهاماتی را علیه آن مطرح کرده است، بیش از آنکه مستند به واقعیات باشد، صرفا طرح برخی ادعاهای کور است که در نوع خود حاکی از اثرگذاری شبکه پرس تی وی در قالب معادلات سیاسی و اجتماعی بریتانیا و افشاگری‌های آن از اقدامات مخرب و منفی لابی صهیونیستی در این کشور است.
پایان پیام/