این کلید اسرارآمیز کدام در را باز می کند؟ اینجا خیلی‌ها به خصوص قدیمی ها توی صندوقچه یا جیب جلیقه‌ای که بیشتر وقت‌ها به تن دارند، یک یا چند کلید قدیمی و بزرگ را نگه می‌دارند. کلیدهایی که اسرارآمیز هم به نظر می‌رسند. محال است از این کلیدها چشم بردارند و بگذارند که دست غریبه به آن‌ها بخورد…
گروه جامعه؛ نعیمه جاویدی: وقتی به عکس های مردم فلسطین نگاه می کنی، دست بعضی کلیدهایی بزرگ می بینی که معمولاً در اثر گذر زمان، زنگ زده اند و به رنگی شبیه سرخ-قهوه ای کِدر در آمده اند. بعضی هایشان فقط یک کلید دارند و برخی هم چند کلید را با نخ، زنجیر، ریسمان یا بندی محکم به همدیگر وصل کرده اند. به تصاویر که خوب نگاه کنی، یک چیز توجه ات را جلب می کند؛ غم و امیدی همزمان که در نگاه دارندگان کلیدها موج می زند. طوری کلید را نشان دوربین می دهند که انگار یک نفر بخواهد تمام آنچه برایش مانده را نشان بدهد. اینجا رد پای کلید، همه جا هست. توی جیب جلیقه بانویی سالمند، در دستان جوانی که پدرش آن را به ارث که نه! بیشتر به امانت گذاشته، گل سر دخترکی ملیح، نقاشی های دیواری و… این ها را که می بینی لابد از خودت می پرس..

آقای پدر و مادر خانمی با این روش فرزندت شجاع می‌شود وقتی فرزندمان ترسش را بروز می‌دهد و با ما درد و دل می‌کند، در این لحظه چگونه می‌توانیم بذر شجاعت را در دل او بکاریم تا در دوران نو جوانی و جوانی‌اش مقتدر پای شجاعتش بیاستد؟
گروه زندگی ـ آزاده لرستانی: توپ، تانک، صدای بی‌وقفه تیراندازی، خطر سقوط شهر و جمعیت زیاد دشمن نتوانست در اراده محمدحسین خللی ایجاد کند، تانک رژیم بعثی که سر راهش از روی پیکر شهدا رد می‌شد و هر ازگاهی جمعیت مدافعان شهر را هدف قرار می‌داد، محمدحسین سیزده ساله داستان واقعی ما شجاع بودن را از مادر و پدرش یاد گرفته بود، به این فکر می‌کرد چگونه می‌تواند با این جسم کوچکش جلوی تانک را بگیرد، «محمدحسین فهمیده» نگاهی به دستانش کرد و اصلاً مردد نماند، بسم‌الله‌ای زیر لب گفت و در عرض چند ثانیه با قدم‌های ثابت خودش را به زیر تانک انداخت و بعد هم صدای انفجار و به شهادت رسیدن نوجوان ایرانی!
حال ۴۳ سال از هشتم آبان‌ماه سال ۱۳۵۹گذشته است، اینجا ایران است و سراسر این مرز و بوم پر از نوجوانی‌هایی است که برای آینده‌ای بهتر روز را به شب می‌رسانند. درست است که دیگر از آن روزهای آتش و..