چرا جانبازان باید خودروی دولتی بگیرند؟
«راننده آژانس جلوی پایم ترمز کرد؛ نگاهی به صندلی چرخ‌دار من کرد و گفت: «اگر می‌دانستم ویلچری هستی، دنبالت نمی‌آمدم.» این روایت جانبازی است که خودروی شخصی ندارد و ناچار است کارهای خود را با تاکسی تلفنی انجام دهد.
به گزارش خبرنگار حوزه حماسه و مقاومت خبرگزاری فارس، چند ماهی است بنیاد شهید و امور ایثارگران از فروش بدون نوبت خودروهای دنده اتوماتیک به ایثارگران، با اولویت جانبازی قطع عضو و معادل قطع عضو، با قیمت کارخانه خبر داده است؛ اما عده‌ای از مردم می‌پرسند: چه دلیلی دارد بدون نوبت به ایثارگران ماشین بدهید؟
شهریار حجتی یکی از شهروندان تهرانی می‌پرسد: آیا نیاز این افراد آن قدر زیاد است که لازم باشد وقتی افراد عادی در صف دریافت خودرو هستند، بدون نوبت به آن‌ها خودرو فروخته شود؟
اگر می‌دانستم ویلچری هستی دنبالت نمی‌آمدم
محمدحسین معتمد، جانباز ۷۰ درصد آسیب نخاعی که دچار ضعف حرکتی شدید است و امور خود را با نویسندگی کتاب می‌گذراند، به خبرنگار فارس می‌گوید: گاهی برای رفت و آمد، تاکسی تلفنی می‌گرفتیم. راننده وقتی می‌رسید و وضعیت من را می‌دید که روی ویلچر نشسته‌ام، اخم‌هایش را در هم می‌کشید و می‌گفت: «اگه گفته بودی ویلچری هستی، نمی‌اومدم دنبالت!»
او ادامه می‌دهد: بعضی از آن‌ها به من کمک نمی‌کردند از روی ویلچر سوار ماشین شوم و این کار برای خودم به تنهایی هم غیرممکن بود. به همین دلیل به ناچار باید از همسرم کمک می‌گرفتم که با وجود اینکه تحمل وزن من برای او خیلی سخت بود، من را بلند کرده و در ماشین گذاشته و سپس ویلچرم را هم مقابل اوقات تلخی راننده تاکسی در صندوق عقب ماشین او جای می‌داد.
وسیله نقلیه برای برخی جانبازان حکم پا را دارد
این نویسنده جانباز ادامه می‌دهد: وسیله نقلیه برای امثال من، حکم پا را دارد؛ چرا که وقتی مردم عادی می‌خواهند به جایی بروند، می‌توانند پیاده بروند یا سر خیابان بروند و تاکسی بگیرند، اما این شرایط برای جانباز مقدور نیست.
همسر جعفر شاهپری، یکی دیگر از جانبازان قطع نخاع، از اوضاع همسران جانبازان گلایه می‌کند و می‌گوید: همسر اکثر جانبازان درصد بالا دچار مشکلات کمر هستند؛ از بس که ویلچر همسرانشان را این طرف و آن طرف برده‌اند و یا همسرانشان را بلند کرده و پشت ماشین و موتور گذاشته‌اند.
درآمدمان برای استفاده از آژانس کافی نبود
همسر جانباز جبار همتی که در دفاع مقدس چشمان و هر دو دست خود را از دست داده، در گفت‌وگو با خبرنگار فارس از روزهایی که ماشین نداشتند، گله می‌کند و می‌گوید: ما مجبور بودیم با بچه کوچک با آژانس و تاکسی رفت و آمد کنیم.
او ادامه می‌دهد: مخارج آژانس نسبت به درآمد ما خیلی زیاد می‌شد و ما مجبور بودیم بیشتر وقت‌ها از خیابان تاکسی بگیریم. در سرما و گرما با نوزاد کوچکمان و شرایط سخت همسرم مدت‌ها در خیابان منتظر می‌ماندیم تا شاید یک تاکسی بپذیرد ما را سوار ماشینش کند.
محمدعلی مختاری، یکی دیگر از جانبازانی که مشکلات شدید حرکتی دارد به خبرنگار فارس می‌گوید: مدت زمانی مجبور بودم بارها مسافت بین دو شهر را بروم و بیایم. راهی جز اینکه این مسیر طولانی را با آژانس بروم و بیایم نداشتم. از طرفی درآمد کمی داشتم که کفاف خرج روزمره خود و خانواده‌ام را نیز نمی‌داد، چه رسد به هزینه‌های بالای تاکسی‌های اینترنتی و آژانس.
چرا جانبازان مثل افراد عادی از وسایل حمل و نقل عمومی استفاده نمی‌کنند؟
هستی نصیری که مخالف اختصاص خودروی بدون نوبت به جانبازان است، می‌گوید: من هر روز با مترو و اتوبوس در شهر رفت و آمد می‌کنم. چرا جانبازان مثل میلیون‌ها نفر دیگر از وسایل نقلیه عمومی استفاده نمی‌کنند؟
جعفر شاهپری که ساکن یکی از شهرهای کوچک اصفهان است، می‌گوید: زیرساخت‌های حمل و نقل عمومی، به خصوص در شهرهای کوچک، برای رفت و آمد جانبازان مناسب نیست.
جانباز دیگری که دوست ندارد نامش فاش شود، در این باره به خبرنگار فارس می‌گوید: ما نمی‌توانیم با ویلچر یا وسایل کمک حرکتی مانند عصا یا واکر وارد فضاهای مترو و اتوبوس شویم. هم ورود و خروج ما به این فضاها سخت و دشوار است، هم موجب آزار و اذیت دیگر افراد مخصوصاً در شلوغی این فضاها می‌شویم، هم حفظ تعادل در این وسایل نقلیه برای ما سخت و گاهی غیرممکن است.
معتمد، جانباز ۷۰ درصد در بخشی دیگر از درددل‌های خود تعریف می‌کند: اواخر جنگ برای بعضی از جانبازان نوعی موتور ۳ چرخه مخصوص جانبازان ساختند تا اموراتمان بگذرد. این موتور تا چند سال تنها وسیله نقلیه من و خانواده‌ام بود. پشت آن هم محلی تعبیه شده بود تا بتوانم ویلچرم را آن جا بگذارم. با این حال حفظ تعادل آن سخت بود و روی دست‌اندازها به مشکل برمی‌خوردم. زمان‌هایی که موتور چپ می‌کرد و خودم و وسایلم به زمین خیابان می‌افتادیم یا چرخ آن پنچر می‌شد، فقط به کمک مردم می‌توانستم آن را سروسامان داده، دوباره سوارش شوم و به خانه برگردم.
موتور ۳ چرخ مخصوص جانبازان در دهه ۶۰ که نمونه‌اش الآن پیدا نمی‌شود
چرا باید به کسانی که توانایی رانندگی ندارند، خودرو بدهیم؟
آریا نیک‌بین یکی دیگر از منتقدان طرح اختصاص خودروی بدون نوبت به ایثارگران می‌گوید: بسیاری از این جانبازان توانایی رانندگی ندارند، چرا باید به آن‌ها خودرو بدهیم؟
محمد حسین‌آبادی یکی دیگر از جانبازان دفاع مقدس، سؤال این شخص را این طور پاسخ می‌دهد: بسیاری از ما جانبازان اگر ماشین نداشته باشیم، مجبوریم در خانه بنشینیم و بیرون نرویم؛ پس بسیاری از کارها روی زمین مانده و انجام نمی‌شود. اما اگر خودروی شخصی داشته باشیم، می‌توانیم از یکی از اعضای خانواده بخواهیم ما را به مقصد مورد نظرمان ببرد یا خودش به کمک ماشین برود و کار ما را انجام دهد.
دیگر چرا باید خودروی دنده اتوماتیک به جانبازان بدهیم؟
مهشید خسروشاهی، شهروند تهرانی با کلیت طرح اختصاص خودرو به جانبازان موافق است، اما می‌گوید: اختصاص خودروی دنده اتوماتیک به جانبازان زیاده‌روی است. چرا که اگر مردم عادی می‌توانند با خودروهای معمولی زندگی کنند، پس حتماً آن‌ها هم می‌توانند.
رباب دوست‌محمدی همسر اصغر دوست محمدی که در دفاع مقدس دچار ضایعه نخاعی و مشکلات حرکتی شده و با واکر قدم برمی‌دارد، در جواب خسروشاهی می‌گوید: ما یک ۲۰۶ دنده‌ای داریم و همه کارها و رفت و آمدها را من انجام می‌دهم. انجام کارهای مردانه خانه، کمک به همسرم و کار کردن با کلاچ ماشین باعث شده کمر و زانوی من آسیب شدید ببیند و هر ۲ احتیاج به عمل داشته باشیم. در حال حاضر با سختی و درد می‌توانم پایم را روی کلاچ ماشین فشار بدهم و انجام امور همسر جانبازم برای من سخت شده است.
نکته جالب اینکه پشت گواهی‌نامه برخی جانبازان و افراد معلول ذکر شده که فقط می‌توانند با خودروی دنده اتوماتیک رانندگی کنند؛ چرا که به دلیل ضعفی که در اعضای بدن آن‌ها وجود دارد، امکان استفاده بدون مشکل از کلاچ و یا دنده‌های دستی را ندارند.
چرا صبر نمی‌کنیم شرایط برای همه یکسان شود؟
داریوش زلقیان یکی دیگر از افرادی که به این طرح منتقد است، می‌گوید: شاید بهتر بود صبر کنیم تا شرایط دریافت خودرو برای همه مردم جامعه یکسان شود، سپس با اولویت دریافت خودرو را به جانبازان می‌دادیم.
طبق بررسی‌های انجام شده میانگین سنی ایثارگران در حال حاضر ۷۲ سال بوده و با توجه به اینکه بخش جمعیت سازمان ملل متحد اعلام اعلام کرد میانگین سن امید به زندگی ایرانیان ۷۷ سال است، ایثارگران به اواخر سن خود نزدیک و نزدیک‌تر می‌شوند و فرصت کم‌تری برای رسیدگی به آن‌ها و خانواده‌هایشان داریم.
شاهپری اینجا می‌گوید: آدم تا جوان‌تر است، کم‌تر اذیت می‌شود؛ اما وقتی افراد با چنین مجروحیت‌هایی پا به سن می‌گذارند خیلی بیشتر اذیت می‌شوند. خدا به داد جانبازانی برسد که الان خودرو ندارند.
پیامک عرضه خودروی شاهین مخصوص ایثارگران
بر اساس خبری که میثم اروز، مدیرکل دفتر مسکن و تسهیلات رفاهی بنیاد شهید و امور ایثارگران داده، قرار است فعلاً ۴۲۲۴ خودروی ۲۰۷ و شاهین به ایثارگران قطع عضو و معادل قطع عضو تعلق گیرد.
پایان پیام/