فارس من| برخی پلتفرم‌ها برای لس‌آنجلس فیلم پخش می‌کنند!
برخی پلتفرم‌ها حساسیت‌ها و باید و نباید‌ها در حوزه آموزش و الگوبرداری به بچه‌ها را فراموش می‌کنند و به جای عرضه محتوای مناسب آموزشی به بچه‌ها، برعکس تربیت آنها را به مرز فروپاشی می‌برند.
گروه زندگی: امروز کسی نمی‌‌تواند تاثیری که فضای مجازی و رسانه‌ها و انیمیشن‌ها بر ذهن و فکر و تربیت کودکان و نوجوانان می‌گذارد کتمان کند. دنیای فرزندان‌مان عمیقا تحت تاثیر رسانه قرار دارد. رسانه‌هایی که گاهی حساسیت‌ها و باید و نباید‌ها را در حوزه آموزش و الگو برداری به بچه‌ها فراموش می‌کنند. ابزارهایی که اگر به خوبی آسیب‌شناسی نشوند، می‌توانند در زمانی کوتاه، تاثیرات منفی بلند مدت بر ذهن حساس کودکان به جا بگذارند.
در همین راستا نیز مخاطبان فارس پویشی با عنوان «نگرانی والدین از محتواهای نامناسب تولیدات سینما و تلویزیون» به ثبت رسانده اند. در این پویش آمده است؛ «ساترا هیچ نظارتی بر روی سکوهای دارای مجوز از سازمان تنظیم مقررات رسانه‌های صوت و تصویر ندارد. برای مثال شما را ارجاع می‌دهم به سری داستان‌های بلویی قسمت روبو بابا و قسمت دو فوفو کاراکتر پاشا جمالی.خوراک فکری کودکان معصوم ما دست چه کسانی است؟!»
با این مخاطب فارس من تماس گرفتیم تا مطالبه شان را از زبان خودشان بشنویم؛ «محمد هاشمیان» از اهواز این پویش را ثبت کرده است و می‌گوید: «سه فرزند در رده سنی ۶ تا ۱۱ سال دارم. یک پسر و دو دختر. فرزندان من تمام منبع تغذیه تفریحی‌شان از پلتفرم هایی است که در این سکوها ارائه برنامه می‌کند، اما متاسفانه همه این پلتفرم‌ها مشکل دار است. روی پلتفرم فیلیمو و نماوا هیچ نظارتی نیست. همچنین فیلم نت هم احساس می‌کنم است که در این اواخر طبق قوانین جمهوری اسلامی ایران اصلا عمل نمی‌کند.»
این مخاطب فارس من در ادامه می‌گوید: « من؛ پدر خانواده به همراه تمام اعضای خانواده می‌نشینیم برنامه‌ای در محدوده سنی ۷ساله نگاه کنیم، اما انقدر صحنه‌ها مشمئز کننده است که مجبور می‌شویم برنامه را قطع کنیم. این دغدغه من برای تربیت فرزندانم بود که آمدم و پویش را ثبت کردم.
هاشمیان در آخر با ذکر یک نمونه می‌گوید: «به عنوان مثال روی همان سکوی فیلم نت یک برنامه به نام «آوای جادویی» برگزار می‌شود که احساس می‌کنم قسمت آخر آن به جای پخش در جمهوری اسلامی ایران در شبکه‌های لس آنجلسی در حال پخش است. لطفا رسیدگی کنید تربیت فرزندان ما در خطر است.»
پایان پیام/ ت ۵۹